Kanamayan yaralar ve alçısız kalp kırıklıkları,
Bir hikaye sonunun, hüzünlü başlangıcı..
Sönmüş gibi gözükse de daha bir çok kez parlar bu köz,
Zor olansa her seferinde aynada gördüğün ıslanmış bir çift göz..
Fakat bilineni onlarca kez yaşayacağını bile bile,
Yarattığın onca harabe ne diye..?
Arama yıkıntılar içinde kendini, artık bir varsın, bir yoksun..
Ama bildiğim bir şey varsa;
O da düştüğün kuyu derin, rutubetli ve ışıktan yoksun..

                                                                              Oğuzhan..

“Kanamayan Yaralar ve Alçısız Kalp Kırıklıkları” için 3 Yorum

  1. çiğdemmmm Demiş ki:
    Nisan 18th, 2007 at 13:03

    çok güzel olmuşşş çok çok beğendmmm ben bunuu kime yazdın bakim sen:P

  2. NeoN Demiş ki:
    Nisan 20th, 2007 at 14:06

    valla süper olmuş.Abi çok mu aşk acısı çektin sen :)

  3. bK Demiş ki:
    Haziran 15th, 2007 at 01:37

    Arama yıkıntılar içinde kendini, artık bir varsın, bir yoksun..
    Ama bildiğim bir şey varsa;
    O da düştüğün kuyu derin, rutubetli ve ışıktan yoksun..

    daha yeni fark ettim ki bazı mısralarda direk kendi içinde bulunduğum duyguları görüyorum.tam da 18 nisandı bir var bi yok gibiydim sonra bi baktm rutubet kokusu burnumda ağladm ağladm içimi bi nem kaplamış meğerse…aynen satırlarındaki gibi

Yorum Yaz