Yazlık evlerin mobilyaları üzerine örtülmüş,
Büyük beyaz örtülerin hikayesi..
Güzel günleri yeniden yaşamak için,
Örtüyü kaldırır ve biraz da kalan tozlar alınır,
Mutlu anlar artık yakındır..
Ama kalmamış ki takat..
Bütün o tozların gitmeyeceğinden,
Ya da örtünün kuşlar kadar ağırlığından
Ve bir daha o güzel havayı soluyamayacağından korkan,
Lakin o sıcaklığın hasretiyle kavrulan,
Büyümüş de aslında küçükmüş bir kalp..
Hadi biraz cesaret..
Bir tutam çaba ve üzerine birazcık da metanet..
Belki de yitirilen saflığı anlatır örütünün beyazı,
Buruşukluğu ise ürkekliği ve kararsızlığı..
Sonbaharda dökülen yaprakların kaderine benzer,
O masum beyazın sonrası sararmışlıktır..
Artık kapıya vurulmuş bir kilit vardır,
Aşılması zor görüntüsüyse korkutan bir kilit..
Yaşanan bu mevsim belki de son yazdır..
Çetin şartlar altında soğuk mevsimlerin geçirildiği,
Yokluğun ördüğü incecik duvarlarıyla,
İçi bir türlü ısınmayan,
Doğmamış çocukların konuşmaya başlayıp,
İlk adımlarını attıkları,
O küçük ama ferah kışlık ev ise,
Bir depreme yenilmiş,
Artık yerle birmiş..
Ardında yapılırken dökülen alın terlerinin sonucu,
Sıkıntılı hatıralarının oluşturduğu,
Bir zamanların kokusuyla büyüleyen,
Renkleriyle tüm gözleri alıkoyan,
Asmaların gölgeleriyle serinlettiği,
Şimdiyse yabanî otların fütursuzca gelişip,
Tüm güzellikleri yok ettiği,
Karanlığa gömülmüş solgun bir bahçe..
Yeni bir ev lazım gerek..
Sarsıntılara gülüp geçen ve örtüleri olmayan bir ev..
Var mı ki öylesi..?
İçinde ölmek isteyeceğin,
Evlerin en mükemmeli..
Oğuzhan..
