Biz Heybeli’de her gece,
Kafayı çekerdik..
Karanlığın kusurlarımızı saklamasına,
Engel olan,
Mehtaba aldırmadan,
Terk-i Dünya’ya kazık çakıp,
Muhabbete dalardık..
Alkol diye seslendiğimiz,
Yanlış anlaşılmış dost,
Usulca hazırlarken beni,
Neşeli şarkıları,
Ayakta titreyip,
Bağırarak okuduğumda,
Herkesi eğlendiren kişi olmaya,
Ne kadar çaktırmasam da,
Aklımda her zaman sen vardın..
O neşeli şarkılar ıstırap,
Titremem çaresizlikten,
Bağırmam kaderime öfkemden,
Kahkahalarım ağlayamamdandı..
Neyse ki kimse anlamadı..
Ama aynen devam ettik,
Biz Heybeli’de her gece,
Kafayı çekerdik..
Olduğumun aksini oynamakta,
Her seferinde zorlandım,
İçimdeki acıyı,
Neşemin ardına sakladım,
Hiçbirine seni anlatmadım,
Sensizliğime,
Senden başkasını karıştırmadım..
Oğuzhan..
